Lenneke van der Goot heeft vier Nieuwjaarsprenten gemaakt voor 2018 die meer zijn dan litho’s alleen. Door in het oppervlak te snijden zijn het collages geworden. Dus elk exemplaar is uniek. Lenneke van der Goot is in hart en nieren een autonome tekenaar van deze tijd. Zij tekent niet alleen op papier, maar ook direct op de wand en in de ruimte.

De vier jaarprenten laten onpeilbare landschappen zien waar duidelijk een horizon en een wolkenlucht zijn te onderscheiden, er staan houten palen, er liggen hier en daar rotsblokken en op drie ervan zijn architectonische elementen toegevoegd. Dat er palen en rotsblokken aanwezig zijn duidt op een harde ondergrond, maar tegelijk zou in andere delen van de prenten ook water kunnen zijn. De litho waar geen ondefinieerbare objecten op te zien zijn, lijkt het meest op een rivierengebied waar uiterwaarden, landtongen en het water van een rivier elkaar afwisselen.

De ongrijpbaarheid van de voorstellingen wordt onder andere versterkt door de grote gele vlek in het midden van de vellen; bij twee doemt de gele vlek op achter een ronde koepel en een hoekige UFO die op een punt staat of net boven het oppervlakte zweeft. Bij de andere twee prenten is de vlek een onderdeel van het landschap. Zou hier de zon schijnen over het verder zwart-witte landschap?

Hier lijkt de gele vlek in het water te schijnen en het centrale deel letterlijk in het zonnetje te zetten. De palen, stenen en lijnen zorgen voor een klassieke perspectivische werking die een Hercules Seegersachtige sfeer oproept. In de andere litho is de gele vlek veel harder, meer een vorm en hier zijn zowel rechts als links op de voor grond twee piramidale vormen te zien, die gespiegeld worden door een wateroppervlak of misschien toch in de ruimte zweven. Wat deze vormen zijn is onduidelijk. Ook is niet goed te zien hoe groot deze objecten en de palen zijn, die erbij in de buurt staan. Juist deze ongrijpbaarheid maakt dat de toeschouwer de ruimte krijgt zijn eigen interpretatie aan de werken te geven.

Diana Wind, 2017